Χημικό έγκαυμα : Όταν το στόμα 

"καίει"...

Καραθανάση  Βασιλική

Το στόμα όπως άλλωστε και οποιοδήποτε άλλο τμήμα του οργανισμού μπορεί να υποστεί χημικό έγκαυμα από την επίδραση διαφόρων φαρμακευτικών ή άλλων χημικών παραγόντων.

Συνηθέστερα παρατηρείται ανάπτυξη στοματικού εγκαύματος από την εφαρμογή ακετυλοσαλικυλικού οξέος (ασπιρίνης) όταν ο ασθενής λανθασμένα εναποθέτει μία ταμπλέτα ασπιρίνης στην πάσχουσα περιοχή.

Το χημικό έγκαυμα από άμεση εφαρμογή ασπιρίνης μπορεί να προκαλέσει εκτεταμένη και επώδυνη νέκρωση του στοματικού βλεννογόνου και θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να αποφεύγεται η ενδοστοματική πολύωρη συγκράτηση ασπιρίνης σε επαφή με το επώδυνο δόντι.

Άλλα σκευάσματα που ευθύνονται για την πρόκληση στοματικού χημικού εγκαύματος είναι το υπερβορικό νάτριο, η φαινόλη, το τριχλωροξικό οξύ, το υπεροξείδιο του υδρογόνου (συχνά χορηγείται ως επικουρικό θεραπευτικό μέσο αντιμετώπισης της περιοδοντίτιδας με τη μορφή στοματικών πλύσεων) ή διάφορα υλικά που χρησιμοποιούνται κατά τη διενέργεια μιας απονεύρωσης.

Επίσης, το σκεύασμα νιτρικού αργύρου που χορηγείται για την άμεση ανακούφιση από τις άφθες θα πρέπει να αποφεύγεται καθώς μπορεί να προκαλέσει εξαιρετικά εκτεταμένες και επώδυνες νεκρώσεις του στοματικού βλεννογόνου, ενώ η ανακούφιση που προσφέρει οφείλεται στην καταστροφή των νευρικών απολήξεων της περιοχής.

Συνήθως δεν απαιτείται κάποια συγκεκριμένη θεραπεία για την αντιμετώπιση του χημικού εγκαύματος, καθώς οι ήπιες βλάβες υποχωρούν από μόνες τους μέσα σε 10-14 ημέρες.

Σε περίπτωση όμως που η έκταση της βλάβης είναι μεγάλη και ο ασθενής πονά μπορεί να απαιτηθεί η χορήγηση παυσιπόνων σε συνδυασμό με τοπικά ή συστηματικά αντιμικροβιακά σκευάσματα ή ακόμη και με χειρουργικό καθαρισμό (νεαροποίηση) της προσβεβλημένης περιοχής.

Είναι εμφανές ότι η καλύτερη θεραπεία του χημικού εγκαύματος είναι η πρόληψή του και η αποφυγή άμεσης έκθεσης του στοματικού βλεννογόνου σε χημικές και καυστικές ουσίες.source:cosmo.gr