Η Μετανάστευση Eίναι Λύση...

Είμαστε όλοι Χιλιανοί μεταλλωρύχοι -και θέλουμε να βγούμε από την τρύπα

Η είδηση ότι επτά στους δέκα νέους πτυχιούχους σκέφτονται να φύγουν από την Ελλάδα σκόρπισε τρόμο και ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του Έθνους, καθώς σε μια κρίσιμη στιγμή στην Ιστορία του κινδυνεύει να χάσει τα πιο λαμπρά μυαλά του στα ξένα χέρια, που είναι μαχαίρια. Ξεπερνώντας απορίες για το πώς έφτασαν το Έθνος σ’ αυτό το σημείο τα προηγούμενα λαμπρά μυαλά (που δεν είχαν φύγει, εδώ ήταν), ας μελετήσουμε λίγο το θέμα, κι ας αναρωτηθούμε τι να συμβαίνει άραγε στο μυαλό των άλλων τριών-στους-δέκα νέων πτυχιούχων, που είδαν την ερώτηση, κοίταξαν τον κόσμο γύρω τους, και απάντησαν «όχι».

Γιατί όποιος βλέπει τον κόσμο γύρω του καταλαβαίνει ότι αυτή τη στιγμή είμαστε σαν εκείνους τους τριαντατρείς Χιλιανούς μεταλλωρύχους, που είναι παγιδευμένοι σε μια σκοτεινή τρύπα εφτακόσια μέτρα κάτω από τη Γη από τις 5 Αυγούστου, επικοινωνούν με τον κόσμο μέσα από ένα μικροσκοπικό τούνελ πλάτους 8 εκατοστών, και περιμένουν μια σωτηρία που μπορεί και να έρθει τα Χριστούγεννα.

Η δικιά μας τρύπα (που δεν κατέρρευσε αλλά σκαβόταν, με σταχανοβίτικη επιμονή και αφοσίωση, χρόνια τώρα) είναι τα εξής: 16.000 επιχειρήσεις έχουν κλείσει από την αρχή του χρόνου στην Αθήνα, 66% κάτω η αγορά του αυτοκινήτου, 110.000 απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα μέχρι τα τέλη του χρόνου, 30% κάτω τα εισοδήματα, 5,5% ο πληθωρισμός (μεγαλύτερος στην Ε.Ε., όπως συνήθως), πολλά ακόμα μεγάλα και τρομαχτικά νούμερα, και το μόνο πράγμα που κινείται είναι οι αγρότες που καταθέτουν μαζικά αιτήσεις για φωτοβολταϊκά, με το όραμα ενός εξασφαλισμένου, επιδοτούμενου μέλλοντος, μη έχοντας διαβάσει τα ψιλά γράμματα (πράγμα που σημαίνει εκεί κατά το 2013 να περιμένεις πάλι κλεισίματα Εθνικών Οδών, φωνές και διαμαρτυρίες) και η μόνη ελπίδα για το μέλλον είναι ο ανασχηματισμός (μη γελάς) και οι δημοτικές εκλογές (μην πέφτεις από την καρέκλα γελώντας).

Όπως καταλαβαίνεις, όπως και οι 33 μεταλλωρύχοι στη Χιλή, όλοι θέλουμε να βγούμε από αυτή την τρύπα. Μερικοί καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξουμε μέχρι τα Χριστούγεννα, έχουνε περάσει τα χρόνια, οπότε ελπίζουμε απλά σιγά σιγά να μας κατεβάσουν αρκετά εφόδια από το μικρό τούνελ για να τα βγάλουμε πέρα, ενδεχομένως να κάνουμε την τρύπα μας λίγο πιο ωραία ξανά, να της βάλουμε κάνα διακοσμητικό, κατιτίς ωραίο. Πολύ λογικά, πολλοί από τους νέους και δραστήριους οι εφτά στους δέκα, θέλουνε να βγούνε στον αγέρα.

Βέβαια, δεν έχουνε και όλοι τα προσόντα να βγουν στον αέρα, δηλαδή να δουλέψουν κάπου έξω και να προκόψουν. Δεν περίμενε εμάς ο πλανήτης, κι ούτε αδημονεί να υποδεχτεί τα σαΐνια μας με ανοιχτές αγκάλες. Εξάλλου είμαι σίγουρος ότι ελάχιστο ποσοστό έχει πραγματικά τα κότσια, τα γκατς που λέμε, για να ζήσει ως ξένος ανάμεσα σε ξένους. Όποιος έχει υπάρξει φοιτητής σε Αγγλίες και τα τοιαύτα, ή όποιος έχει γνωρίσει τέτοιους, ξέρει: Οι περισσότεροι κάνουν παρέα με άλλους Έλληνες, πάνε σε Ελληνικά μαγαζιά και η μαμά τους τους στέλνει ντολμαδάκια με το ταχυδρομείο. Αυτοί μπορεί να ψήφισαν «θα μεταναστεύσω» αλλά η ψήφος τους δεν σημαίνει «θα πάνω να μοχθήσω σε ένα περιβάλλον υγιούς ανταγωνισμού και σκληρής δουλειάς» αλλά μάλλον «είμαι ένα μοναδικό και τρυφερό λουλούδι που η Ελλάδα δε χωράει τις φιλοδοξίες και τα θέλω μου και θα πάω να τα καταχτήσω όλα από τα κουτορνίθια τους ξένους καθώς τρώγω τα ντολμαδάκια της μαμάς μου». Αυτοί είναι που θα επιστρέψουν πρώτοι στην τρύπα άρον άρον, κι απ’ το τούνελ των 8 εκατοστών αν χρειαστεί, κρίση-ξεκρίση, γιατί δεν θα τους πάει ο αέρας.

Και εκεί είναι και η εξήγηση του μυστήριου 30% που ψήφισε «δε φεύγω». Αυτοί είτε έχουνε την αυτογνωσία, ξέρουν ότι για εδώ είναι προορισμένοι, δε μπορούν μακριά από την τρύπα, είτε δεν κατάλαβαν την ερώτηση. Μπορεί να είχαν μπει στο πανεπιστήμιο με 0,9, και να μην ξέρουν ανάγνωση.source:yupi.gr