Η ψαριά του καλοκαιριού...

ΤΟ ΛΑΒΡΑΚΙ Τρώει ακόμα και... σουβλάκια...

Oπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη, λέει η παροιμία εννοώντας σαφώς και το λαβράκι που μόλις αντιληφθεί κίνηση και αναβρασμό τρέχει να προλάβει θέση.

Οχι, βέβαια, για να μάθει τα χαμπέρια, αλλά για να τραφεί με ό,τι του πετάξουν οι ψαράδες που καθαρίζουν τα δίχτυα τους και ό,τι πέσει από κάποιο σκάφος ή καράβι. Μπες- βγες στο λιμάνι, στο τέλος έμαθε να τρώει ακόμη και κρέας από σουβλάκι. Τελικά είναι ένα από τα πιο περίεργα ψάρια. Οπου θέλει πάει, ό,τι θέλει κάνει. Πρώτα πρώτα, είναι ένα ψάρι μεγάλο που μπορεί να φθάσει σε μέγεθος το ένα μέτρο και βάρος ακόμη και τα 12 κιλά. Αν μάλιστα σταθεί τυχερό, μπορεί να ζήσει και 15 χρόνια. Εμφανισιακά, τα πλευρά του έχουν ασημί χρώμα που γκριζάρει προς τη ράχη του. Οταν το λαβράκι είναι μικρό, δηλαδή μέχρι ενάμιση έτος, έχει στη ράχη του σκούρες κηλίδες, οι οποίες όσο μεγαλώνει εξαφανίζονται.

Ο οργανισμός του είναι τέτοιοςευρύθερμος και ευρύαλος- που του επιτρέπει να αντέχει σε μεγάλες μεταβολές της αλατότητας και της θερμοκρασίας. Να, λοιπόν, γιατί το λαβράκι μπορεί τη μια στιγμή να την έχει στημένη σε κάποιο πορθμείο παραμονεύοντας κόντρα στο ρεύμα κάποιο σαφρίδι για να φάει και από την άλλη να μεταφέρονται σε εκβολές ποταμών, λιμνοθάλασσες ή περιοχές όπου αναβλύζει γλυκό νερό. Πολλές φορές, το λαβράκι ταξιδεύει μόνο του. Οταν είναι νεαρής ηλικίας εύκολα πιάνει φιλίες με συνομήλικα λαβράκια και δημιουργεί κοπάδια για να κυνηγήσει. Οταν μεγαλώσει γίνεται πιο μοναχικό, αλλά κάποιες φορές βρίσκεται στο ίδιο κοπάδι με τους κέφαλους. Τους μεγάλους κέφαλους δεν τους πειράζει, αλλά αν τύχει να πεινάει και συναντήσει κεφαλόπουλο, αναμφισβήτητα θα το φάει.

Το ίδιο θα κάνει με τις αθερίνες, τα αμφίποδα, τις γαρίδες, τα καβούρια, τα μαλάκια. Δεν έχει τον παραμικρό δισταγμό να πάει σε οποιοδήποτε μέρος. Αρκεί να βρει τροφή. Πάει σε άμμο, βράχους, βότσαλα, φύκια, κάβους, ξέρες, κυματοθραύστες, θολά νερά.

Η όρασή του είναι εξαιρετική, βλέπει τα πάντα μέρα νύχτα, και η λιγούρα του είναι τέτοια που μερικές φορές πέφτει με τη... μούρη ανάμεσα στα χορτάρια για να φάει κάποιο μικρότερο ψάρι καταπίνοντας μαζί με την τροφή του και πέτρες. Το λαβράκι δεν φοβάται να πλησιάσει την ακτή. Ακόμη και πάνω στον αφρό, σε βάθος μερικών εκατοστών.

Τα παλιά χρόνια οι ακτές ήταν το σπίτι του. Τώρα τις πλησιάζει το φθινόπωρο.

12 κιλά

βάρος και ένα ολόκληρο μέτρο σε μήκος μπορεί να φθάσει το λαυράκι

source:tanea.gr